Trashëgimia Kulturore Jomateriale

Trashëgimia kulturore jomateriale ose shpirtërore përfshin krijimtarinë artistike tradicionale të një komuniteti, përmes vlerave që transmetohen gojarisht ose me mjete të tjera, të cilat në thelb pasqyrojnë kulturën dhe identitetin e pjesëtarëve të tij. Vlerat e trashëgimisë shpirtërore krijohen në lidhje të ngushtë me trashëgiminë materiale dhe etnografike të banorëve, si dhe në unitet me peizazhin dhe mjedisin gjeografik që i rrethon ata. Për këtë arsye trashëgimia shpirtërore shndërrohet në zëdhënësen e spikatur të identitetit kulturor të popullit përmes muzikës, valles, kostumeve, veglave muzikore, mjeteve tradicionale të jetesës etj.  
Tipologjitë kryesore të trashëgimisë shpirtërore.
Format e tipologjisë kryesore të trashëgimisë shpirtërore përfshijnë: praktikat, paraqitjet, shprehjet, njohuritë dhe dijebërjen, si dhe veglat, objektet, veprat e artit dhe hapësirat kulturore që i bashkëshoqërojnë ato. 
Llojet e trashëgimisë shpirtërore. Në llojet e trashëgimisë kulturore jomateriale, referuar konventës së UNESCO-s “Për trashëgiminë shpirtërore”, 2003, klasifikohen :
traditat dhe shprehjet gojore, përfshirë këtu dhe gjuha si transmetuese e trashëgimisë kulturore jomateriale, artet e ndryshme të shfaqjes (spektaklit), praktikat sociale, ritualet dhe ngjarjet festive, njohjet dhe praktikat lidhur me natyrën dhe gjithësinë, dijebërja lidhur me artizanatin tradicional. 
Niveli më i lartë i vlerësimit dhe mbrojtjes në trashëgiminë shpirtërore është dhënia e statusit të “Kryeveprës shpirtërore”. Këtu përmendim isopolifoninë, eposin e kreshnikëve, vegla si lahuta, gjini si kabaja me saze, kostume të ndryshme popullore, vegla pune etj.

Data 25 Nëntor 2005 është një ditë e rëndësishme historike për mbarë trashëgiminë kulturore të shqiptarëve, por edhe për vetë Shqipërinë. Në këtë ditë Isopolifonia Popullore Shqiptare u pranua në listën e Kryeveprave të Trashëgimisë Gojore të Njerëzimit, të mbrojtura nga UNESCO-ja.